Siyasi Kaprisler, Demokrasinin Yolunu Kapatır

Bütün Dünyanın kulak verdiği , uluslararası, siyasi ve ekonomik ilişkileri belirleyen , kurumların ve kanaat örgütlerinin Türkiye ile ilgili rapor ve yorumlarını pas geçemeyiz. 

İnsan hakları ve demokratik özgürlükler  endeksinde ; Freedom House (Dünya Özgürlükler evi )  2010 raporunda  Türkiye orta sıralarda yer alıyordu. 2017 raporunda ise ;  son on yılda en dramatik şekilde puan kaybeden ülkeler içinde Türkiye’nin  34 puan kaybıyla birinci sırada olduğu vurgulandı.  2019 raporunda da Türkiye ‘nin 2017 ve sonrasında insan hakları ve demokratik özgürlükler olarak ; kısmen özgür ülkeler statüsünden, özgür olmayan ülkeler statüsüne geçtiği açıklandı. 

Dünya adalet projesi  (World Justice Project )2020  raporunda ;Türkiye’nin 2018 -2019 yılında Hukukun üstünlüğü endeksinde , 126 ülke içinde 109 sırada ve temel haklar endeksinde ise 126 ülke içinde 123 sırada ,yani dünyada sondan üçüncü olduğunu açıkladı. Oysaki beş-on yıl önce orta sıralardaydık.

Her yıl AB raporlarında , demokrasi  , hapisteki siyasiler ve gazeteciler sorunu tenkit ediliyor.

Avrupa İnsan halkaları mahkemesi , her yıl başvurular sıralamasında Rusya’nın ilk sırada ; Türkiye’nin üçüncü ve dördüncü sıralarda olduğunu açıklıyor.

Dünyanın en büyük üç raiting kurumu , Türkiye’nin raitingini yatırım yapılabilir düzeyden , ‘’son derece spekülatif yatırım yapılamaz ‘’ düzeyine düşürdü.

Bu tablo karşısında İktidar , muhalefet ve halk olarak akıl tutulması yaşıyoruz. İktidar hala algı yaratmaya çalışıyor ; İktidar destekçisi kabadayılık yapıyor , Muhalefet ‘te sen-ben kavgası yapıyor. Halk ise çıkarlarına miyobi bakıyor.

Ne var ki ; aynı tablo başka ülkede olsa panik yaşanır. Bizde bütün bunlara rağmen çarklar dönüyor. Zira Türkiye genç , dinamik ve müteşebbis nüfusa sahiptir. Bundan sonra iç ve dış  siyasi şartları daha da zorlamamak gerekir.

Bu günkü demokrasi sorununun temeli 1980 darbesi ile atıldı. Siyasi partiler kanunu ve seçim kanunu değişti. Zorunlu olan önseçimler partilerin  kararına bırakıldı. Yani halkın ön seçim yoluyla demokrasi talebi elinden alındı ve doğal olarak yönetime katılması engellendi.  Siyasi partilerde lider sultası oluştu. Siyasi inisiyatifler , tabandan alınıp bir kişiye verildi. Elbette Geniş tabanda oluşan siyasi tercihler ve kararlar her zaman  bir kişinin kararından daha isabetlidir.

Bu günkü koşullarda Demokrasinin önünü açmak , bir partinin iktidarı ile veya bir kişinin himmeti ile olmaz. Demokrasi isteyen bütün partilerin ve toplumun işbirliği yapması gerekir.

CHP içindeki Muharrem İnce’nin parti kurma tepkisine de böyle bakmak gerekir. Eğer kurultayda Kemal Kılıçdaroğlu İnce’nin  önceki cumhurbaşkanı adayı olarak yanında oturmasını isteseydi , İnce yeni parti kurmak ister miydi.  ? Kılıçdaroğlu’nun yaptığı tak-tik hatasıdır. En azından İnce’ye koz vermemiş olurdu. İnce’nin yaptığı ise bunu  bahane ederek kişisel kapristir.

Türkiye’nin , Demokrasi , hukuk , insan hakları ve ekonomik sorunları bundan sonra artık birilerinin nerede  oturması ile değil , proje üretmekle güven vermekle çözülür. İnce partinin içinde de isterse bu tür çıkış yolları için çalışabilir.

İnce’nin hatası Cumhurbaşkanı adayı olarak aldığı yüzde 30,64 oranındaki oyların  kendi oyu olduğunu zannetmesidir. Öncesinde Ekmelettin İhsanoğlu’da yüzde 38,4 oranında oy almıştı. Bu oyların bir kısmı CHP , Bir kısmı Erdoğan’a karşı olan diğer partilerden geldi.

Unutmamak gerekir ki ; CHP ‘nin tarihinde ayrılıkçılar her zaman kaybetmiştir. 1967 de Ecevit karşıtı  47 parlamenter CHP’ den ayrıldı. Güven partisini kurdu. CHP çökecek dendi , Ecevit CHP’ nin oylarını yüzde 43’e çıkardı.

CHP’ den ayrılan Anadolu partisi 2014 yılında kuruldu, 2015 seçimlerinde tasfiye oldu.

Yine dikkat edersek iktidar yanlı yazarlar yüzde 7 ile yüzde 9,5 oyu var diye , İncey’i provake ediyor. Bu tür Provokasyonlara dikkat etmek gerekir.

Türkiye demokrasi , hukuk , ekonomik olarak kritik eşiktedir. Bu dönemde kişisel hırsı için çalışanlar bu tablodan çıkışı zora sokacaklarının bilincinde olmalıdırlar.